18 oktober 2020:

Vandaag is het die dag. Die dag zeven jaar geleden. Dat ik dagen rond had gelopen, steeds weggestuurd na elk bezoek aan het ziekenhuis, want nee mevrouw is er niets aan de hand. De dag die bevestigde waar ik zo bang voor was. Haar hartje was gestopt.
Vanmorgen heb ik gehuild. En die trigger was niet eens direct Evy. Het was mam. Mam die deze dag mij altijd belde, de woorden zei. “ Weet je nog kind. Toen die dag. Dat je niet reageerde op mijn app: hoe was je controle? Dat je me belde omdat je wist dat ik zou voelen dat er iets mis was. En je zei mam. Ze leeft niet meer. Ze leeft niet meer”
Weet je nog. Elk jaar dacht ze eraan. Elk jaar belde ze me. Vanmorgen wachtte ik. Zoals altijd. Maar er kwam niets, de telefoon ging niet over, ze belde niet. En dat was de trigger. Het besef dat ik deze dag niet alleen zelf herinner maar degene die met mij herinnerde er ook meer is. En dat kwam zo enorm binnen.

Vandaag deel ik mijn eerste deel van mijn dagboek aan Evy. De reden voor dit dagboek was dat ik niets wilde vergeten. Van die dagen van de momenten van mijn gevoel. Met het delen van deze dagboekdelen die ik schreef als mama aan mijn dochter wil ik  jullie meenemen in mijn woorden en zo ook een stukje meer laten zien van mij als persoon en als mama. Trotse mama. Dat staat voorop.

Liefs, Melanie, trotse mama van Evy⭐️ en Noah

17 oktober 2013 | 18 oktober 2013

Donderdag 17 oktober, morgen zouden we op controle gaan.
Dit keer bij dokter Offermans die ook jouw 20 weken echo had gedaan want onze vaste arts was op vakantie.
Grappig was dat papa eindelijk eens mee kon gaan naar een controle. Normaal was papa dan altijd werken en kon hij alleen mee met de belangrijke echo afspraken.
Nu had papa vakantie en zouden we lekker samen kunnen gaan en ons meisje haar hartje weer horen. Ik verheugde me en was ook nerveus, vertelde mijn collega op het werk nog dat ik een beetje ertegenop zag want ik voelde haar zo slecht deze week.
Hij wil zelf ook heel graag kindjes en zei tegen me ben toch eens blij dat je zwanger bent en jullie kindje is gewoon in orde.
Ik moest hem gelijk geven maar ergens had ik een raar onderbuik gevoel.

Ik ben niet echt gelovig maar geloof wel dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik heb ook altijd gehad dat mijn onderbuik gevoelens klopten. Ook heb ik vaak gehad dat als dieren of personen gingen overlijden ik dagen van tevoren liedjes hoorde op de radio die dan op een of andere manier bleven hangen, bepaalde teksten bv.
Die week heb ik zo vaak Birdy - Wings gehoord, telkens de regel:
"I wanna be by your side if these wings could fly".
Vond dat best eng dacht nog dat zal toch niet iets te betekenen hebben...maar wuifde het ook steeds snel weg.

De ochtend van de 18 e oktober, opeens was ik niet nerveus meer, de zon scheen en voor de allereerste keer in al die weken ging ik de deur uit voor een controle met een goed gevoel.
De eerste keer dat ik genietend weg ging wetende dat we ons meisje zouden horen of misschien zelfs even zien. De eerste keer dat ik eens niet dacht wat als nu haar hartje gestopt is.

In de wachtkamer hebben we nog grapjes gemaakt over mijn toenemende gewicht en stiekem zitten luisteren naar een zwanger stel tegenover ons die het hadden over of de hond nu wel of niet nog op de bank mocht als de baby er was. Zo grappig.

Eenmaal binnen bleek ook dokter Offermans in een vrolijke bui.
We hebben even gesproken over of ik de kraamzorg al had geregeld, een verloskundige voor na de bevalling, of ik borstvoeding wilde gaan geven.
Ik kreeg een boekje het geboorteplan mee dat kon ik dan vast doorlezen en aangeven hoe ik mijn ideale bevalling zag.
Hij vroeg nog of we interesse hadden in een info avond over de bevalling en we zeiden meteen dat we de woensdag erop de 23e erheen zouden gaan. Dat hadden we allemaal al geregeld en we zouden samen met een collegaatje van Wesley gaan die even ver zwanger is als mij.

Ook vertelde ik hem dat ik ons meisje minder voelde en dat we nog op de verloskamers waren geweest ervoor. Ook dat ik vaak buikpijn had maar ook hij dacht meteen aan bandenpijnen.
We gaan eerst eens even luisteren naar haar zei hij nog.
Met de doppler kon hij haar niet vinden, heb geen moment angst gehad want dat was ook al gebeurd op de verloskamers dus ze was zich vast weer aan t verstoppen.
Achteraf denk ik nu dat zijn gezicht vertrok, maar op dat moment zag ik dat niet...

Dan maken we gewoon even een echo zei hij als ze zich zo graag wil verstoppen. Dus naar de andere kamer, geen greintje bezorgdheid had ik. Hoe typisch, elke keer was ik zo bang tot ik haar hoorde en nu was ik zelfverzekerd dat we gewoon een druk beweeglijk kindje zouden zien. Snap nog steeds niet hoe dat kan....of was het mijn voorgevoel dat het vreselijk mis zou zijn en ik dat wilde wegwerken met positieve gedachtes?

Op het moment dat de beelden verschenen heb ik even, ik denk onbewust gedacht, wat ligt ze raar. Hij ging van haar hoofd naar haar romp en zei niks.
Nu achteraf heb ik vaak nachtmerries en dan droom ik over dat moment... dan denk ik wat ik toen ook dacht maar niet durfde toe te laten...de gedachte ze is stil, ze beweegt niet, ze is.....

Hij zette de beelden aan waarbij je de rode en blauwe stromingen ziet en zei: dit zijn de jouwe...je zag ze niet meer in haar lichaam en nog begreep ik het niet.
Dacht joh ga je nou eens inzoomen op haar hartje...wat zijn we aan t doen zeg...
Toen inzoomen op haar hart en de woorden: hier zou haar hartje moeten zijn.

Ik dacht nog wat zegt hij nou....zou? Zou wat???
Ik keek en zag een stil beeld, een streep in midden van de hartkamers die niet samentrok. Ik weet niet meer wat ik dacht, ik wilde deze beelden niet zien, het kwam gewoon totaal niet bij me binnen om te denken dat het mis was...
Ik zei, zachtjes...maar die klopt niet?
Waarop hij alleen maar zei dat klopt...haar hartje klopt niet meer.

Ik kan niet beschrijven met geen woord, geen emoties op geen enkele manier wat er dan door je heen gaat.
Ik had altijd de angst dat dit op een dag zou gaan gebeuren.
Altijd gedacht dat ik dan alles bij elkaar zou gaan schreeuwen.
Altijd gedacht dat ik compleet gek zou worden.

Ik ben denk ik meteen in een soort modus geraakt die me van alle emoties afsloot. Een complete blackout.
Ik heb alleen nog maar neee neeee dat mag niet, dit kan niet, dit gebeurd ons niet geroepen en durfde Wesley niet eens aan te kijken.

Voelde zijn hand op mijn hoofd en dacht alleen maar dit is een zieke grap, zet dat ding goed aan en zeg me dat alles oké is...

Weet dat de stagiaire me nog een tissue aanreikte en me versuft aan keek met een blik van wat moet ik hier in hemelsnaam op gaan zeggen?

Een zieke film, een nachtmerrie, dit gebeurd niet echt. Alles wat hij daarna tegen me heeft gezegd heb ik als een robot op geantwoord.
Heb niet eens gerealiseerd wat hij zei...iets met bevallen ingeleid worden maandag terug voor een gesprek...het ging compleet langs me heen.
Weet dat ik gezegd heb, wat bevallen? Ik kon toch niet gaan bevallen, ze zouden haar toch vast halen met een keizersnede?
We moesten maar naar huis gaan en dan het besef krijgen en ons verdriet toelaten. Dat is alles wat ik niet heb gedaan thuis....

Weet dat we vlak erna buiten stonden en mensen langs me liepen en ik alleen maar kon huilen en weg wilde..ik wilde weg van daar weg uit dit alles en wakker worden....

In de auto heb ik mijn moeder gebeld, haar gezegd kortaf dat haar hartje gestopt was, meer kon ik niet uitbrengen...zelfs mijn collega gebeld, gezegd ik had gelijk ze is dood. Beide waren verslagen en vol emoties maar ook dat heb ik niet eens echt meegekregen.

Ook thuis gekomen reageerde ik als een robot, heb het op facebook gezet want velen wisten dat ik de controle had en wilde geen berichtjes krijgen met vragen hoe het was gegaan.
Heb de uitvaartondernemer gebeld, earlybirds gebeld...via een bevriende kennis van Wesley en een vriendin van mij waar ook het kindje van is overleden info gekregen over hoe ik de zakelijke dingen van alles kon gaan aanpakken.

Ze hebben vast gedacht die Melanie is helemaal gek geworden, zo nuchter en rustig als ik erover kon praten, telefoontjes plegen en dingen regelen. Maar Melanie was Melanie niet. Ik kon alleen maar denken aan wat er allemaal geregeld moest worden, werk, uitvaart etc. Ik wilde niet denken aan wat er echt aan de hand was. Het leek alsof ik alles regelde voor iemand anders, niet voor onze eigen dochter.
Want onze dochter was een wonder en die zou gewoon levend ter wereld komen..

Ik weet bij god nu nog niet hoe ik dat alles heb gedaan maar ik was gewoon totaal verdoofd en in shock en ging over op een soort van automatische regel piloot.

Via een vriendin hoorde ik van een goede uitvaart begeleider bij de Dela en die zou de dag erna meteen komen om wat dingetjes met ons door te nemen. Ik heb wel gehuild maar wist niet eens waarover ik huilde. Ik keek naar mijn buik en dacht haar te voelen. Morgen sta ik op en dan is deze nachtmerrie voorbij....

Foto: de boom bij het ziekenhuis in Brunssum, de treurwilg, die dag dat ik het ziekenhuis verliet wetende dat onze dochter niet meer leefde. De boom symboliseerde mijn gevoel.