23 oktober 2013  "De inleiding" :

De avond ervoor...denkende dat ik nu mijn emoties wel aan het toelaten was en dat ik wel degelijk begreep dat ons meisje overleden was..
Maar ik weet nu zo zeker dat ik gewoon in een roes was....ik wilde ook zo min mogelijk bezoek want die mensen lieten me beseffen dat dit alles echt gebeurde en dat wilde ik niet.
Nog een laatste buikfoto gemaakt, de avond voor de inleiding.... dit keer niet staand maar op de bank zittend.  Gebogen en gebroken...

Heb nog wat mensen in mijn omgeving die zwanger zijn laten weten dat ik het even niet meer aankon om hen te zien. Raar. Ik heb jaren verdriet en pijn gehad omdat ik niet zwanger kon worden.
Maar ik ging altijd naar de kraamvisites en was blij voor iedereen die wel een wondertje kreeg. Ik maakte immers zelfs de decoratie voor babykamers.
Dit is anders, deze pijn en leegte is zo onbeschrijfelijk. Ik kan het gewoon niet opbrengen, ik wil het gewoon niet het doet me teveel pijn. Hoe graag ik een ieder dit gun en zo hoop dat ze een onbezorgde gezonde zwangerschap mogen hebben, ik kan het niet....

Terug naar de inleiding. Die ochtend na een slapeloze nacht, doorgebracht met beide handen op mijn buik, pratende met ons meisje en zelfs hopende op een schopje.. kwamen we om 8 uur aan bij de verloskamers.
We werden naar onze kamer gebracht, kamer nummer 64, ik vergeet het nooit meer. Met een kopje koffie vertelde de verpleegster wat er allemaal gedaan zou worden. Bloeddruk, temperatuur, bloed prikken, infuusje aanleggen.
De gynaecologe die op dat moment dienst had was Simone. Simone kende ik nog van vroeger, zij en ik hebben een tijd opgetrokken met elkaar.
Heb haar in begin van de zwangerschap nog wel eens gezegd wat zou het grappig zijn als jij bij de bevalling zou zijn. Nooit gedacht dat zij degene zou zijn die de eerste pilletjes zou inbrengen....pilletjes om een bevalling van ons overleden meisje te starten...
Daar lag ik dan, wachtend op wat zou gaan gebeuren, niet wetend wat er nog allemaal op me af zou gaan komen.
 

Na diverse procedures en de verplichte "lig" tijd na het inbrengen van de eerste tabletten werden we opgehaald om te gaan kijken in de kapel van het ziekenhuis, vlak naast onze kamer.
Een prachtige kapel.... met daarachter het baby mortuarium, een ruimte waar baby's konden verblijven na hun overlijden zodat ze niet in het "normale" mortuarium hoefden te verblijven.
Een kamer met een muur vol geschilderde vlinders met daarop kleine vlindertjes met teksten opgehangen door ouders die ook hier een kindje hadden verloren. Een bankje om te zitten, een boekje om je gedachten in te schrijven en een soort commode die tevens een koeling was met een aankleedkussen erop.
 

Ik heb gehuild en even weer kwamen de emoties weer binnen. Even liet ik mezelf toe de pijn te voelen en te beseffen wat hier allemaal gebeurde. Heel even want daarna moest ik weer kracht hebben, kracht voor alles wat er nog zou gaan komen.
Ik merkte al vrij snel de reactie van de pillen, kreeg wat meer buikpijn en wat meer steekjes. Ik zei nog tegen papa, nu weet ik wat die buikpijn van al die nachten was....dit was hetzelfde gevoel.
Had ik dan al die nachten al beginnende weeen?
Wist mijn lichaam al langer dat er iets mis was?
Weer vragen, geen antwoorden, twijfels aan mezelf, opkomende emoties, verslagenheid en pijn en dan mezelf weer snel herstellen...dit was niet het moment om stuk te gaan.
Bij elke 4 uur inbrengen van tabletten kreeg ik meer pijn en meer last van weeen. Maar geen ontsluiting... mijn lijf wilde dit nog niet....of was ik het die het onbewust wilde tegenhouden?

Rond 1 uur die nacht, de 24e oktober, kreeg ik toch wel steeds meer pijn. Om tien uur de avond ervoor bij de laatste pillen inbrengen had ik nog steeds maar 1 cm ontsluiting.
Dus gevraagd of ik iets van medicatie kon krijgen om wat te kunnen slapen. Kreeg een brandend prikje en even doezelde ik weg in een lichte slaap. Maar niet lang....rond twee uur werd ik wakker met veel meer pijn. Pijn in mn benen en in mn rug nog meer dan in mn buik.
Papa die bij mij mocht blijven slapen maakte zich een beetje zorgen hoe lang zou het nog gaan duren, niemand kon daar een antwoord op geven. Het kon snel gaan maar ook nog uren of dagen duren.
De gynaecoloog kwam even met mama praten en ik vertelde dat ik pijn had en zo graag even wilde slapen.

Hoe moest ik kracht houden voor de bevalling als ik nu al zo moe was. Hoe moest ik de kracht vinden als ik wist dat ik geen levend kindje aan het einde in mijn armen kon sluiten. De arts zei dat ik waarschijnlijk enorm aan t vechten was tegen de bevalling en dat het nog wel eens een tijd kon gaan duren zo. Ik lag ook helemaal verkrampt en wilde gewoon niet bevallen...
Zo dubbel ik wilde ergens wel, ik wilde je zien, vasthouden, aanraken. Van de andere kant wilde ik niet, want dan was het echt en er geen weg meer terug.
Mama is altijd heel bang geweest voor ruggenprikken, geen idee waarom, nooit gehad maar het idee alleen al.
Ik heb dus altijd gezegd als ik ga bevallen dan doe ik het zelf, op eigen kracht, ik wil mijn kindje echt helemaal zelf op de wereld zetten.

Toen de arts me dus voorstelde om toch voor de ruggenprik te gaan zag ik dat niet zitten. Hij vertelde me dat het me zou helpen wat te ontspannen en loslaten en dat ik mezelf deze pijn lang genoeg had aangedaan. Dat ik al pijn genoeg had gehad ook psychisch wetende dat ons kindje niet zal leven en dat ik mezelf niet meer moest pijnigen.

Heb nog tegen je papa gezegd dat dat inderdaad was wat ik deed. Mezelf pijnigen en straffen. Want jij was gezond meisje en hier lag ik dan klaar om te gaan bevallen van een overleden kindje. Jij was gestorven in mijn veilige buik, jij die zo sterk was, ons wonder....ik weet niet eens wanneer je bent gestorven.
Was ik wakker, was ik druk bezig, legde ik net mijn hand op mijn buik, was ik aan t praten met je...
De vreselijke gedachte dat mijn buik je niet veilig heeft gehouden en jij gestorven bent maakte dat ik vond dat ik maar pijn moest leiden.
Boeten voor jouw dood.

Gelukkig heeft papa toen goed met mama gepraat en me gerustgesteld en overtuigd dat ik beter kon loslaten en de ruggenprik laten zetten.

Dus daar gingen we om half drie s'nachts naar beneden. Jaqueline een super lieve verpleegster was bij me en ook papa mocht mee.
Op het moment dat het gebeurde had ik er een goed gevoel bij tot de naald erin zat en ik hoorde dat er opnieuw geprikt moest worden omdat de eerste verkeerd en te ver gezet was.
Ik heb nog meegekregen dat er nu hersenenvocht kon gaan lekken wat hoofdpijn zou kunnen geven zodra ze het slangetje zouden verwijderen maar kreeg het maar half mee.

Op dat moment interesseerde me het allemaal niet zo....de pijn ebte even weg en ik kon even mijn ogen sluiten en een beetje slapen en even niet meer voelen....

Foto: 23 oktober 2013 in het ziekenhuis tijdens de inleiding