24 oktober 2013 "Jouw geboorte"

Na een paar uurtjes slaap kwam de gynaecoloog van dienst mevrouw Notten weer 2 nieuwe pilletjes inbrengen, pijn had ik niet echt meer door de ruggenprik, voelde het nog wel maar niet als pijnlijk.

Mama en papa hebben nog een boterhammetje gegeten en waren voorbereid op nog een lange dag wachten.

Inmiddels voelde ik een soort rust, kan het niet goed uitleggen ik was gewoon benieuwd naar jou, hoe je zou uitzien, op wie je leek. Ik wilde je vasthouden en kussen.
Heb ook aangegeven dat ik wat bang was over hoe je zou uitzien, we wisten immers niet hoe lang je al overleden was en wat de tijd in de buik met je zou hebben gedaan. We kregen er goede uitleg over en die was niet prettig om te horen maar wel belangrijk.

Ik was er niet echt bang voor ik wist dat je voor mij echt perfect zou zijn. Mama had ook al eens foto's gezien van overleden kindjes die te vroeg waren geboren dus wel een beetje een idee. Papa was iets banger en we hebben heel goed gepraat erover, mama heeft ook gezegd als papa je niet durfde vast te houden dat ze dat zou begrijpen.
Ik hoopte alleen dat hij wel je navelstreng wilde doorknippen want ik wilde zo graag dat dingen op dat moment even zoals normaal zouden zijn.
Het doorknippen van de navelstreng door papa, je bij mama op de borst leggen, foto's maken, alles wat hoort bij een geboorte.
Ik wilde gewoon even het gevoel voelen mama te worden en niet dat er alleen verdriet was omdat jij niet meer leefde.

Ik dacht dat het nog wel een tijd ging duren en heb veel nagedacht. Eerst heb ik veel gedacht waarom moest t nu pas misgaan, waarom niet in het prille begin...dan had ik ook pijn gehad maar het misschien een plekje kunnen geven.
Waarom me zover laten komen, waarom al die goede uitslagen om je dan toch kwijt te raken?
Hoe oneerlijk, hoe gemeen.

Maar ondanks dat jij overleden was kreeg ik nu wel de kans te bevallen, zelf ons meisje op de wereld te mogen zetten, je te zien, je te bewonderen, je een waardige uitvaart te geven en te weten dat jij officieel ons dochtertje bent voor de Nederlandse wet.

Iets na 9 uur die ochtend veranderde er iets. Ik kreeg een enorme druk in mijn onderbuik.
Toen ging het snel en even heel erg minder met mama.
Ik heb de verpleegster opgepiept en papa de gang op gewerkt dat hij iemand moest halen.
Ik heb gehuild en raakte volledig in paniek.
Ik wist dit is het moment, je gaat komen, ik kan niet meer terug, de tijd van denken dat dit alles niet echt is is voorbij, ik ga zo meteen mijn overleden meisje in de armen sluiten.

Meisje wat was ik bang, zo bang om echt te gaan bevallen tegelijk zo blij dat ik je kon gaan zien.

Papa kwam binnen met de gynaecologe en zuster en ze bevestigde mijn gevoelens, ons meisje kwam eraan.
Ik heb nog even moeten lachen, ga maar persen zei ze. En ik dacht persen wat is dat en hoe moet dat? Daar was ik dus even helemaal niet mee bezig geweest.
Maar alsof mama in een bubbel belande, afgesloten van de hele wereld, alleen even jij en ik en papa die op de achtergrond mama moed insprak, wist ik wat ik moest doen.
De dokter zei dat mama het geweldig deed en zei dat ik gerust tussendoor even mocht rusten en uitpuffen.
Ik wilde niet rusten ik wilde je zien!
Na een kwartier van persen hoorde ik haar zeggen ze komt eraan, even rustig nu want ze zit nog in de vliezen.

En bij de volgende perswee en flinke zucht adem kwam jij.
In je vliezen geboren. Perfect roze. Met je handje omhoog zoals op de laatste echo, zwaaiend naar ons.
Ons perfecte, mooie, zo helemaal af lieve bijzondere en unieke meisje.
De dokter haalde je uit de vliezen, papa knipte de navelstreng door en daar lag je op mijn borst.
 Ik kon niet stoppen met naar je kijken. Ik hoorde niemand meer behalve je papa die zachtjes huilde en zei dat je perfect was en zo mooi.
Alles waar we bang voor waren, alle pijn, alle verdriet, waren heel even weg.
Je was nog warm van mama's buik en je was zooooo af, je lieve neusje, schattige lippen, je kleine oortjes, zelfs wat blonde haartjes. Je teentjes zo hetzelfde als die van papa. je lieve handjes met perfecte nageltjes.
Je was het allermooiste en beste dat mama ooit in haar leven heeft mogen aanschouwen.
Er was geen verdriet, er was trots en blijdschap over het prachtig mooie meisje dat wij in onze armen hadden.

Ik vergeet dat moment nooit meer en ben je er eeuwig dankbaar voor. Op dat moment om 9.32 uur maakte jij mij mama. Je maakte me de gelukkigste vrouw ter wereld omdat je me het geschenk had gegeven je op de wereld te mogen zetten en te mogen zien. Ik was mama geworden en Wesley papa. Wij hadden een dochter.
Geen moment realiseerde ik me dat jij niet leefde, dat hoefde even niet, dit was ons moment, van jou, mij en je lieve papa.

Hoe vaak ik heb gedacht zal ik wel een goede mama zijn, zal papa het wel kunnen, was hij er wel klaar voor. Al die twijfels waren in een klap verdwenen met jouw komst. Nog nooit eerder ben ik zo zeker geweest van iets als op dat moment. De liefde voor jou, de manier waarop we naar je keken, de trots, de blijdschap ondanks de pijn, de wetenschap dat wij voor altijd met elkaar verbonden zijn door onze intense liefde maakte dat ik wist dat wij de beste ouders waren.

Nu ik er weer over schrijf, is de pijn die ik de laatste dagen voel even weg, voel ik weer de warmte en blijdschap van dat moment. Ik vergeet nooit meer de ogen van papa, hoe liefdevol en vol bewondering hij keek naar jou. Hoe liefdevol hij keek naar mij en hoe trots hij was dat ik onze dochter op de wereld had gezet. Zo dankbaar dat we dat moment in liefde hebben beleefd en niet in verdriet.

Mama heeft je daarna even moeten afgeven aan papa, zodat de dokter mama kon helpen met de nageboorte. Dat lukte niet echt, zoals al eerder voorspeld, maar mama weigerde naar de ok te gaan en jou alleen te laten. Dus heeft de arts me geholpen met de placenta zelf baren.
Heel pijnlijk maar zoveel waard op dat moment, zo kon ik bij je blijven, samen met papa.

Ik wist dat mijn mama en papa en mijn broer er al waren en jou heel graag wilden zien.
Even was ik bang, bang om jou te laten zien, wat als hun jou niet zouden zien zoals wij jou zagen, perfect en af.
Maar dat was totaal ongegrond want iedereen zag wat wij zagen, een perfect te klein maar zo mooi baby meisje.

Want dat ben je en blijf je ook, een perfect klein lief meisje.... te mooi voor deze wereld!

Foto: Geboorte van onze dochter Evy