25 oktober 2013 "Naar huis" 

Aan het einde van de dag van de bevalling hebben ze de ruggenprik slangetjes verwijderd en heeft mama met hulp van papa even gedoucht.
Dat ging allemaal prima. In de avond heeft mama veel gelegen en had dus nog niet veel last van de hoofdpijn.
Het was een vreselijke nacht voor mama.
Ik ben even in slaap gevallen en werd wakker met de gedachte dat we een gezonde dochter hadden. Had echt het idee dat het tijd was voor je voeding en heb de zuster op laten piepen. Op dat moment heb ik papa wakker gemaakt en kwam het besef dat jij niet meer leefde.
Meisje wat een pijn. Ik dacht altijd dat lichamelijke pijn erg kon zijn maar nu weet ik wel beter. Ik vond het afgrijselijke de gedachte dat mijn lichaam zo hunkert naar jou en jij er niet bent...

Ze hebben je wel bij me gebracht en dat maakte me rustig, heb naar je gekeken tot ik langzaam weer even in slaap viel.
Waar papa en mama veel moeite mee hadden was de keuze om obductie te laten uitvoeren. We wilden heel graag weten wat er was gebeurd en mis was gegaan maar wilden eigenlijk niet dat iemand aan jou zou zitten en in je zou snijden.

Vond dat een afgrijselijke gedachte, maar ook wist ik dat ik nu de kans had en later niet meer en dat we dan misschien ooit antwoorden zouden zoeken maar niet meer zouden kunnen krijgen.
Dus heb ik je gevraagd om vergeving dat we dit lieten doen en gezegd dat je snel weer terug zou zijn bij ons.
We hebben alleen je lichaam laten onderzoeken en niet je hoofdje daar stonden we echt niet achter.
Op vrijdagmorgen hebben ze je gehaald, nadat papa en mama je nog bij ons hebben gehad.
Mama had een ontbijtje gekregen maar eten lukte niet.
Niet alleen omdat ik geen zin had om te eten, maar ook omdat mama vreselijke hoofdpijn had. Een druk achter in mijn hoofd dat niet uit te leggen valt wat een pijn.
Ik wist meteen dat het van die verkeerd geplaatste ruggenprik was en de dokter zou gaan overleggen met de anaesthesist wat we nu moesten gaan doen.

Rond de middag kwam je weer terug van de patholoog en mama wilde niet kijken maar heeft dat stiekem toch even gedaan om te kijken of alles wel netjes was gedaan.
Gelukkig wel en ze hadden je wat van kleertjes aangedaan een soort romper idee.
Ik kon alleen niet goed naar je kijken want elke keer als ik rechtop wilde gaan zitten werd de hoofdpijn zo erg dat mama bijna ervan flauw viel.
De dokter kwam vertellen dat er hersenenvocht lekte bij mama vanuit het de verkeerd (te ver) geprikte ruggenprik en dat mama naar beneden moest om een zogenaamde bloodpatch te krijgen.
Ik was daar natuurlijk niet echt blij mee wilde niet nog eens geprikt worden en wilde gewoon naar huis met papa en jou.
Maar met deze pijn was dat geen optie dus ik moest wel.
Wat ze doen is het plekje zoeken waar doorgeprikt is en dan bloed afnemen dat ze vervolgens inspuiten op die plek. Dat bloed stolt dan en na twee uur bedrust moet de plek dan gesloten zijn. 95% slagingskans dus alles zou goedkomen.
Twee uur bedrust later voelde het al heel anders, gelukkig de pijn was weg. Alles werd in gereedheid gebracht zodat we eindelijk naar huis konden. Terwijl papa even naar huis was om de diertjes te verzorgen heeft mama een stukje geschreven in het boekje in het mortuarium en in de kapel gezeten.

Mama heeft in de kapel zo hard zitten huilen dat het gewoon galmde in die grote ruimte.
Het was bijna tijd om naar huis te gaan, ik ben nog even bij je geweest, de beer namen wij alvast mee naar huis voor je en ik heb nog even gekeken naar je.
Samen met papa hebben we je vlindertje geschreven en opgehangen en nog een kaarsje voor je aangestoken. Papa en ik hebben nog een tekstje in het kapel boekje geschreven onder toezicht van meneer Beer. Mama had van het ziekenhuis een heel mooi voetafdrukje gekregen van jou en een lief klein armbandje met jouw naam.

Goed ingepakt samen met je omslagdoek van na je geboorte en je beren knuf hebben we alles in de tas gedaan en waren klaar om naar huis te gaan.
We hadden Joop de uitvaart ondernemer al gebeld dat wij richting huis gingen en dat ze ons meisje mochten ophalen en naar ons thuis brengen.
Ergens keek ik ernaar uit naar huis te gaan, naar onze dieren en ons eigen huisje, maar ook was ik bang om weer thuis te komen en alles te zien zoals je kamertje.

Maar ik was wel blij dat jij ook naar huis kwam, zoals het hoorde, al was je dan niet in leven, je moest en zou thuis komen op je eigen liefdevolle kamertje.

Foto: thuis op je kamertje, in je bedje. Zo anders als had horen zijn...in een mandje