Graag deel ik een persoonlijk stukje uit mijn leven. Ik deel het omdat het alles zegt over mij en over het ontstaan van Star & Rainbow. Het is aan een ieder of ze dit willen lezen.

Donderdag 18 oktober 2013: zwanger van ons eerste kindje, een dochtertje. Ons wondertje, want een zwangerschap was al jaren eerder uitgesloten bij mij. Morgen zouden we op controle gaan. Ik verheugde me maar was ook nerveus, want ik voelde haar zo slecht deze week. En dat onderbuikgevoel dat me de hele zwangerschap al achtervolgd had…
Iedereen wuifde het weg. Het was vast omdat ze zo een wonder was dat ik het niet durfde te geloven. Ik hoopte dat ze gelijk hadden, ik hoopte het zo. De ochtend van de 18e oktober. Opeens was ik niet nerveus meer, de zon scheen en voor de allereerste keer in al die weken ging ik de deur uit voor een controle met een goed gevoel.
De eerste keer dat ik genietend op pad ging, wetende dat we ons meisje zouden horen of misschien zelfs even zien. De eerste keer dat ik eens niet dacht: ‘Wat als nu haar hartje gestopt is’. Op het moment dat de beelden verschenen heb ik even, ik denk onbewust, gedacht: ‘Wat ligt ze raar’. De gynaecoloog ging met de echo van haar hoofd naar haar romp en zei niks. Stilte, bij hem, bij de assistent, stilte in mijn buik, een oorverdovende stilte.
Nu achteraf heb ik vaak nachtmerries en dan droom ik over dat moment. Dan denk ik wat ik toen ook dacht, maar niet durfde toe te laten. De gedachte: ‘Ze is stil, ze beweegt niet, ze is…’ Ons meisje was overleden, haar hartje was gestopt.
Het was stil… zó stil.

Ik kan het niet beschrijven, met geen woord, geen emoties, op geen enkele manier; wat er door me heen ging. Een pijn die onbeschrijfelijk is. Nog steeds snijden de herinneringen van dat moment door mijn hart. Ik had altijd de angst dat dit op een dag zou gaan gebeuren. Een zieke film, een nachtmerrie, de gedachte: ‘Dit gebeurt niet echt.’ ‘Morgen sta ik op en dan is deze nachtmerrie voorbij….’ 24 oktober 2013. Om 9.32 uur is na een lange bevalling onze dochter Evy* geboren.
Het was stil en het bleef stil. Maar toch herinner ik me dat ene kleine moment als een van de mooiste uit mijn leven. Want hoe stil het ook was en hoe anders het had moeten zijn, op het moment van haar geboorte was er liefde en trots. Ik kon niet stoppen met naar haar te kijken. Ik hoorde niemand meer, behalve haar papa die zachtjes huilde en zei dat ze perfect was en zo mooi. Alle pijn, alle verdriet, waren heel even weg.
Er was geen verdriet, er was trots en blijdschap over het prachtig mooie meisje dat wij in onze armen hadden. Ik vergeet dat moment nooit meer en ben haar er eeuwig dankbaar voor. Op dat moment, om 9.32 uur, maakte ze me mama. Ze maakte me de gelukkigste vrouw ter wereld, omdat ze me het geschenk had gegeven haar op de wereld te mogen zetten en te mogen zien. Ik was mama geworden en mijn man papa. Wij hadden een dochter. Geen moment realiseerde ik me dat ze niet leefde, dat hoefde even niet. Dit was ons moment, van haar, haar liefste papa en mij…

Foto: kaarsjes voor Evy* met ernaast een heel dierbaar beeldje. Dit beeldje kreeg ik van mijn lieve papa* op de eerste jaardag van Evy*